Het is zo ontzettend jammer dat men niet kan zeggen:

"Een cadeau?Wat voor cadeau?Ik hóef helemaal geen cadeau!

Weten jullie wat je met dat cadeau kan doen?

Stop het maar in een plek waar de zon nooit schijnt en laat mij met rust!"

"Wijsheid komt met de jaren",wordt er wel beweerd,.

Welnu,die mag dan nu wel haast gaan maken

want ik ben aan het eind van mijn latijn aan het geraken.

Grijs wordt ik,tandeloos en onbegeerd,maar "wijs"?

Wie weet wat men zich daarbij voor moet stellen

mag mij dat dan graag komen vertellen.

Zijn er dingen die je misschien niet zou moeten willen weten?

Zoals bijvoorbeeld:

Hoe zouden je overleden dierbaren,familie,vrienden,kennissen,

er nu,op dit moment uitzien?

En dezelfde mensenkring,maar dan in levende staat,

hoe zou het er in hun binnenkant allemaal toegaan?

Onder hun huid,binnen hun schedel?

En wat voor aanblik bieden zij in de badkamer,op het toilet,bezig met de paringdans?

En de vraag "Maar wie ben ik nou écht?"  

van mikroskopisch klompje cellen via de lange transformatie tot tandeloze bejaarde,

is die vraag te beantwoorden?

En hoe is het mogelijk dat miljonen mensen wereldwijd er van overtuigd zijn dat brood

en wijn middels geheimzinnige gebaren en geprevel veranderen in het vlees en bloed

van hun Almachtige Schepper om die vervolgens in grote vroomheid te nuttigen?

Vragen,allemaal vragen.

Huilend gekomen,zwijgend gegaan,

en al die jaren tussenin zelden de mond opengedaan.

"Al dat gepraat,al dat geklets,het is toch grotendeels gezwets".

"Als het de beesten lukt zich meningloos er doorheen te slaan

dan moet ik toch ook op die manier kunnen bestaan".

"Ik heb ooit een ongevraagd cadeau gekregen,

wat moet je daarop zeggen?Dus heb ik maar gezwegen".

"Schuif nu de kist maar in de oven

en vervolgens met een laatste zucht 

vervlieg ik tot een rookpluim in de lucht".