De gedachte aan de dood is,naar het schijnt,
als een vuiltje in het oog dat ook bij steeds maar wrijven niet verdwijnt,
Hoe gaan onze dierlijke kollega's,zonder diepere gedachten,
zonder taal,en stom,met dat gegeven om?
"Dat je er bent,en dat je er dan niet meer bent",
is dat een gevoel waar iemand ooit aan went?
En in de tijd dat men bestaat,heeft men soort van een idee waar het allemaal om gaat?
Ergens in dat langzaam slinkend vlees woont blijkbaar soortement van "ik".
die dat lijf gezelschap houdt tot aan de laatste snik.
Wat was er allemaal aan de hand?
Geen antwoorden voor ons ontoereikende verstand.
En dan moet mij van het hart:
waarom ooit dit allemaal gestart?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten